Çıkmaz sokak

Bugün, her şeyi düzeltebileceklerine inanarak uyandı kadın. O nedenle balkona hazırladı kahvaltıyı. Çünkü bir zamanlar, yani mutluyken, sırf yıldızları sevdiği için on birinci katı tutmuştu adam, kendini yakın hissetsin diye. Bunu düşünüp elinde kalan son inancıyla mutlu olmaya çalışıyordu.

Belki de geçmişdeki mutluluklar, şu anda ayakta tutuyordu onu.

Bir yandan kahvaltı masasını, gelin arabası edasıyla süslüyor, diğer yandan da Yeşilçam'ın aşk filmi jenerikleri gibi şakıyordu. Mutlu olmalıydı, çünkü "Yeni yıla nasıl girersen tüm yıl öyle geçer" batılına bile inanıyordu.

Ancak uyandırmaya gittiğinde, bir türlü alışamadığı o aynı soğukluk yansıyordu adamdan. Bu kez tutamadı kendini ve

"Sen, benim çıkmaz sokağımsın! Lütfen anla artık." diye haykırdı.

Adam, yine umursamaz bir tavırla,

"Bir kitapta okumuştum; çıkmaz sokaktan kurtulmanın tek yolu, ters yöne ilerlemekmiş" dedi, aynı soğukluğuyla.

Bu kez hiç cevap vermedi kadın, sadece ardına döndü ve çıktı odadan. Aradan on dakika geçti. Tam on dakikalık hareketsizlikten sonra, çıktı odadan, adam. Evde ölü sessizliği vardı. Nereye baksa, neye dokunsa ölüm kokuyordu. Çıplak ayaklarla balkona ilerledi. Sanki komut verilmişçesine. Çift kişilik kahvaltı masasını süzdü. Kendisi için yapılan onca emeği seyrederken boş tabakdaki kağıda takıldı gözleri. İstemsizce aldı eline. Çok ağır hareketlerle açtı dörde katlanmış kağıdı:

"Çıkmaz sokak hayatsa, ters yönü ölümdür. Umarım cehennem vardır, çünkü çok üşüyorum. Hoşça kal..."

Dörde katlanmış kağıdı okuduktan sonra buruşturup balkondan fırlattı adam. Bakmadı bile aşağıya. Bir bardak çay koydu kendine. Sonra dolu tabağın olduğu taraftaki sandalyeye oturup kahvaltısını yaptı. Tabağını ve çayını bitirdi. Doygunluk hissine kapılınca da, masayı öylece bırakıp çıkıp gitti, önce balkondan, sonra da evden...



Saklandığı yerden çıktı kadın, "Ruhsuz orospu çocuğu!" dedi, masayı toplarken...

Adamın "Bir kitapta okumuştum" dediği kitap da, John Verdon'ınmış.


İmza: alt komşu.